Categoriearchief: Alleengeboren tweeling

Mijn geboorteverhaal

Ik wil jullie graag vertellen over mijn geboorte. En daarmee wil ik jullie vooral meenemen in MIJN geboorteverhaal. Eerst vertel ik het verhaal wat mijn ouders aan mij verteld hebben. Daarna neem ik je mee in mijn eigen verhaal, hoe ik als baby alles ervaren heb.

De zwangerschap en geboorte van Astrid

“Toen mijn moeder een zwangerschapstest deed, en merkte dat ze zwanger was, was ze heel blij. Gelukkig dat een tweede kindje hun gegund was. Rond de 8e week kreeg mijn moeder een bloeding, waar ze erg van schrok. Na controle in het ziekenhuis bleek dat er niets aan de hand was. Ze was nog zwanger. De eerste weken daarna was er wel veel angst bij haar.

Omdat bij de geboorte van mijn vader, lang geleden, zijn moeder is overleden, was het voor hun erg logisch dat de bevalling in het ziekenhuis moest plaatsvinden.
Een maand voor de uitgerekende datum, kreeg mijn moeder weeën. In het ziekenhuis aangekomen werd hun verteld dat er niet één maar twee baby’s op komst waren. Dat was behoorlijk schrikken. Bij de geboorte van hun eerste kindje, werd dit ook verteld, en dat was er uiteindelijk maar een. Dus het zal er nu ook wel een zijn.

Toen de bevalling begon, werd ik geboren. En ja hoor.. mijn broertje kwam nog achter mij aan. Omdat hij meer medische hulp nodig had als ik, ben ik opzij gelegd en ging alle aandacht naar hem toe.

We mochten heel kort even bij onze moeder zijn en daarna zijn we snel naar een couveuse afdeling gebracht waar we ieder in onze eigen couveuse kwamen liggen. Mijn moeder kreeg kort na onze bevalling de bibberkoorts en nierbekken ontsteking en moest in bed blijven liggen. Wij, ieder in onze eigen couveuse, hebben haar eenmaal gezien, voor het raam, na vijf dagen. Borstvoeding was dus helaas ook niet mogelijk. Op dag 12 was het feest, toen mocht mijn moeder ons eindelijk vasthouden. En toen zagen we ook voor het eerst ons oudste zusje, die toen 2 jaar was.

Na 3 weken mocht ik naar een gewone afdeling en na nog een paar weken zag ik mijn broertje daar ook weer. “

Dit verhaal is het verhaal van mijn geboorte. Hieronder vertel ik je mijn echte verhaal vertellen.

Mijn zwangerschap en geboorte

“Mijn mama en papa willen graag een tweede kindje. Wat zullen ze opkijken als ik niet alleen ben, maar er nog een broertje en zusje meer in de buik zitten. Ik ga samen met mijn broer-eitje en zus-eitje via die lange gang, op weg naar de baarmoeder. We hebben er zin in, samen dit avontuur aan te gaan. Als we in de baarmoeder aankomen nestelen we ons lekker in.

Op de dag dat mijn mama en papa erachter komen dat ze zwanger zijn, zit ik te popelen. Ben zo benieuwd naar hun reactie als blijkt dat er niet één maar drie baby’tjes zijn! Alsof er niet één, maar drie verrassingen uit de kadobox springen.

Daar gaan we. Ze hebben een zwangerschapstest gedaan en weten dat ze zwanger zijn. Maar.. huh, hallo, wacht, ik ben er ook! Zien jullie mij niet? Hoezo één baby? En ik dan? Hoe kan dit nou? Ze weten niet dat ik er ook ben. En dat mijn zusje er ook is. Ze zien alleen mijn broertje. Oh mijn god, wat moet ik nu doen? Ik voel paniek.

Rond de 8e week hoor ik mijn zusje niet meer naast me. Haar hartslag is weg. Ik voel haar aanwezigheid wel, maar het is anders. Ik voel dat ze koud is en een raar gevoel achterlaat. Ze gaat bij ons vandaan. Ik wil helemaal geen afscheid van haar nemen! Het doet pijn, verdriet, schok, boos. Hoe kan dit nou? We zijn met z’n 3-en, we horen bij elkaar, we zijn een 3-eenheid!

Dit trek ik niet. Wat een verdriet. Zonder mijn zusje. En mijn mama weet van niets. Denkt zelfs nog steeds dat mijn broertje alleen is. Ze moest eens weten wat hier allemaal gebeurd. Hoe kun je dit eigenlijk niet weten? Hoe kun je mij nou niet zien? Ik zit in je buik. Wat word ik hier verdrietig van. En ik voel me ook boos. Mama, ik zit in jouw buik, hoe kun je me niet voelen?

De hele zwangerschap zit ik te wachten op een aai, een begroeting, liefde. Maar helaas, ze zien me nog steeds niet. Wat gebeurt hier toch allemaal. Ik voel me helemaal niet veilig. Ik zit wel samen met mijn broertje maar voel me heel alleen. Ze zien me gewoon niet.

Een maand eerder dan mijn mama verwacht willen wij geboren worden. Ik wil me laten zien. Eindelijk! Ik wil als eerste geboren worden. Oh wacht, er wordt een foto gemaakt. Oh fijn, eindelijk wordt ze verteld dat ik ook in de buik zit. Hoezo? Geloven jullie het niet? Maar de dokter zegt het toch! We zijn met z’n tweeën!

Surprise! Hi mama! Hi papa! Jullie hadden mij nog niet gezien, maar ik zat ook in je buik! Wacht.. nee, Nee, niet mij opzij leggen. Ik wil bij mama zijn. Waarom leggen jullie me niet bij mama! Stop, ik wil terug naar mama!

Eindelijk geboren, eindelijk zien ze me, en nu lig ik hier. Helemaal alleen in een couveuse. Ik voel dat mijn broertje naast me in een andere couveuse ligt. Wat zou het fijn zijn om bij hem te liggen. Verdorie, waarom lig ik niet bij hem. En waar is mijn mama eigenlijk? Wat voel ik me boos, verdrietig, verlaten, weer alleen.

Na een paar dagen zie ik mijn mama, daar bij de raam. Ze ligt in een bed en zwaait naar me. Fijn, maar ik wil dat je me vasthoudt, tegen je aanhoudt. Nee, wacht, niet weer weggaan! Ik heb je nodig. Ik ben er ook!

12 lange dagen later pakt de zuster mij op en word ik ergens mee naartoe genomen. Ja! Mama! Ik lig bij mama! En daar is papa ook! En kijk, mijn grote zus. Samen met mijn broertje liggen we eindelijk bij mama.”

Dat is een hele andere beleving die je als baby meemaakt van je geboorteverhaal, of niet?

Weet jij hoe jouw start is geweest als baby?