Er gebeurt iets raars met me in deze bijzondere tijd van Corona. Een tijd waarin iedereen opgeroepen wordt om thuis te blijven, om afstand te houden/nemen van iedereen. Social distance. En natuurlijk ga ik hier volledig in mee. In mijn vorige blog schreef ik over hoe je zelf bepaald hoe je reageert in dit nieuw fenomeen Corona. En soms word je teruggegooid naar een oude gevoel.

Ik behandel al enige tijd mijn cliënten vanuit hun geboorteverhaal om snel tot de kern van een gedrag te komen, en tijdens mijn opleiding hiervoor heb ik mijn eigen zwangerschap en geboorte tot in detail uitgewerkt. Ik weet bij heel veel dingen die ik nu doe, waarom ik dit doe, en waaraan dit gekoppeld zit vanuit mijn geboorte. En toch was ik nu verbaast…

Deze huidige periode, die we Corona-crisis genoemd hebben, roept een onrust en weerstand bij mij op die ik niet zo goed ken van mezelf. De eerste paar weken van het Corona-tijdperk gingen eigenlijk prima, met hier een daar een ongemakkelijk gevoel in mijn buik. Maar daarna werd het ongemak heviger. Een onbestemd gevoel in mijn buik, erg onrustig. ‘Numb‘, is het Engelse woord wat in me opkomt, wat ‘gevoelloos’ betekent. Om me heen zie ik wat er gebeurd, het trauma, de zorg, de scholen, iedereen werkt hard en zorgt voor elkaar. En toch voel ik afstand hiervan, het raakt me minder dan ik verwacht had. Een heel raar gevoel.

Tot dat ik op onze Facebookgroep van Geboorte in Kaart een stukje lees wat iemand geplaatst heeft over een boek ‘Handboek Chakra psychologie’ waarin een hoofdstuk geschreven wordt over het eerste chakra en geboortetrauma. Hierin staat het volgende over Couveusekinderen:

“Wanneer je liefdevolle gezichten door het glas ziet maar niet aangeraakt wordt, maakt dat je los van je lichaam. Volwassenen die couveusebaby’s waren, kunnen geneigd zijn hun leven als surrealistisch te beschouwen en genoegen te nemen met afstandelijke relaties zonder te weten hoe ze die dichterbij moeten brengen. Vaag beseffen ze dat er iets aan hun leven ontbreekt, maar ze kunnen niet goed begrijpen wat dat is. Isolatie voelt gewoon aan, en wordt derhalve te gemakkelijk geaccepteerd; ze hebben geen veiligheid en geen emotionele banden ervaren en dus ook geen stevig contact met hun eigen lichaam.”
Bron: Handboek Chakra psychologie – Anodea Judith

Ongelooflijk, maar dit beschrijft PRECIES hoe ik me nu voel, in deze tijd. Vooral het gedeelte over hoe isolatie aanvoelt. Het is een bekend gevoel voor mij, als couveusekind, en dat gevoel wordt nu weer aangeraakt.

Dit is een mooi voorbeeld hoe je geboorteverhaal nog verweven is in je verdere leven. En hoe dit je gedrag en gevoel kan verklaren. Doordat ik dit nu weet, kan ik er zelf mee aan de slag, om een snelle effectieve manier.