In mijn vorige blog schreef ik mijn geboorteverhaal. Dank je wel voor alle reacties hierop. Sommige mensen waren verbaast dat ik dit openbaar maakte, andere waren weer geschrokken door mijn verhaal. Sommige vonden het vreemd om te lezen dat een baby ook een beleving heeft. Een kennis was dankbaar omdat ze nu het geboorteverhaal van haar dochter anders bekeek.
En dat laatste was nu precies mijn bedoeling. Probeer eens de link naar je eigen kinderen te leggen, of naar jezelf met jouw eigen geboorteverhaal.
Ik ben hier dagelijks mee bezig, dus voor mij is het normaal om naar je geboorteverhaal te kijken. Maar ik merk dat dit nog lang niet voor iedereen gewoon is.

Een persoon vroeg me wat ik in mijn dagelijkse leven nog merk van mijn geboorteverhaal. Mooie vraag! Daar kan ik zeker meer over vertellen.

Gedrag is altijd logisch
Door de manier waarop ik geboren ben, heb ik mijn hele leven al bij alles wat ik doe de gedachte ‘niemand zit op mij te wachten’. Dit voel ik dagelijks, als ik een kantoor bij iemand wil binnenlopen om iets te vragen, als ik iemand tegenkom op straat. Als ik moet gaan bellen vind ik dat super moeilijk. Want zit die persoon wel op mij te wachten? Ik stuur liever een appje of een e-mail.
Doordat mijn ouders niet wisten dat er een drieling (uiteindelijke een tweeling) op komst was, heb ik het gevoel dat ík niet gezien ben tijdens de zwangerschap. Een aantal weken geleden vroegen verschillende mensen mij, “waarom denk jij dat jij dan degene was die niet gezien is, waarom niet je broer”. Goede vraag. En daar heb ik geen antwoord op. Ik heb het zo ervaren. Het gevoel zit diep in me, dus ik vertrouw erop dat dit juist is.

Toen ik op de lagere school zat, was ik erg verlegen en onzeker. Weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik voelde me niet zo bijzonder en werd altijd erg blij als ik gezien werd. Ik werd erg blij in de spotlight, maar zette mezelf steeds op de achtergrond. Dit heeft te maken met het ‘niet opgemerkt zijn – een onopgemerkte tweeling’.
Dit kwam vroeger vaak voor omdat er toen nog geen echo’s gemaakt werden.
Het ‘niet zichtbaar’ zijn, is altijd een ding geweest. Ik voelde dat ik heel graag zichtbaar wil zijn, maar dat zat altijd verstopt. En dat kost heel veel energie, die strijd in mezelf, vaak op onbewust niveau. Aan de hand van mijn geboorteverhaal kan ik dit wel allemaal plaatsen en veroordeel ik mezelf er niet meer over.

In mijn volgende blog meer over mijn gedrag wat hoort bij mijn geboorteverhaal. Zoals de waarde die ik mezelf geef.

Ik hoor graag over jouw geboorteverhaal. Of als je een vraag hebt over je kinderen..