Tag archieven: conceptie

Blog | Sankofa | een liefdevolle verwelkoming

Een liefdevolle welkom gebeurt al in de buik

Tijdens de conceptie, zwangerschap en geboorte sta je als kind volledig open voor de gevoelens en gebeurtenissen die er om je heen gebeuren. Je voelt wat er in je ouders leeft. Daarnaast zorgt de bevalling voor een grote imprint in je leven. Dit samen bepaalt hoe jij tegen de wereld aankijkt en hoe je reageert op de situaties en gebeurtenissen die in je leven voorbij komen.
Dit maakt je gedrag zo logisch! 

Ondanks dat een baby in de buik cognitief nog niet echts iets kan onthouden worden alle indrukken die zij meemaakt opgeslagen in haar celgeheugen. Dat begint al bij de start, de conceptie.

Als je als baby gewenst en gepland bent is dit zo’n fijne start. Je ontwikkelt hierdoor al direct een enorm zelfvertrouwen. In de periode van conceptie wordt er ‘ruimte’ gemaakt in het gezin voor een baby. Zijn de ouders er klaar voor en durven zij zich helemaal te openen voor de baby en het leven wat dit gaat geven? Vaak zitten hier nog wat issues ontstaan bij de ouders door ervaringen en overtuigingen. Wist je dat een baby dit energetisch helemaal meekrijgt.

Stel je voor dat je ouders een zwangerschapstest doen, jij zit in de buik helemaal klaar om je te laten zien, je ouders kijken op de test en… zijn geschokt over de positieve test, of zelfs er helemaal niet blij mee. Energetisch voelt jij als baby dit als een enorme afwijzing. Had je hier niet moeten zijn dan?

Of je ouders zien de test zijn door het dolle heen, want je was gewenst en gepland. Hoe geweldig is dat en wat gaat jouw zelfvertrouwen hierdoor groeien! Dit is een geweldige start in dit aardse leven.

Zij ervaren:

  • In hun basis veiligheid en zelfvertrouwen
  • Hebben veel eigenwaarde en voelen zich geliefd
  • Hebben hier al geleerd te liefhebben en dit ook te ontvangen
  • zich lekker in balans

Wat als je niet gepland (of gewenst) was?

Hoe blij mensen vaak zijn met een zwangerschap, dit is niet altijd het geval. Soms is een zwangerschap of dat moment totaal niet wenselijk, of misschien zelfs niet vrijwillig ontstaan. En kan een reactie op de test helemaal geen blijdschap zijn. De ouders kunnen voor moeilijke beslissingen komen staan. Over hun relatie, over de zwangerschap. En dat is te begrijpen.

Baby’s die niet gepland zijn, maar wel gewenst kunnen dit later in hun gedrag ook laten zien. Een paar voorbeelden:

  • Zij zullen zich sneller afgewezen voelen
  • Gaan eerder anderen ‘pleasen’
  • De capaciteit om dingen te plannen is vaak erg ontwikkeld of juist helemaal niet
  • Deze kinderen / volwassenen zijn vaak gevoelig voor ongelukjes

Maar ik kan toch niets aan mij reactie doen?

Nee, je kunt niets aan je reactie doen, die is zoals deze is, en dat is helemaal prima!
Wat je daarna kunt doen is je handen op je buik leggen en hierover ‘in gesprek’ gaan met je baby. Je kunt vertellen dat je en/of papa erg geschrokken zijn van deze zwangerschap omdat deze niet verwacht was, en dat je het even heel moeilijk hebt. Dat jij dat als baby wel zal hebben gevoeld, maar dat dat gevoel van mama is en de baby hier niets mee hoeft te doen. Vertel gewoon wat er in je opkomt, je zorgen, je emoties. Je baby heeft deze allemaal allang gevoeld en zodra je ze kunt benoemen als van jou, kan de baby ze loslaten.

Je kunt dit vaker dan een keer doen, voel wat voor jou en de baby goed voelt.

Op mijn website vertel ik hier nog meer over.

Meer hierover lezen? Dit is ook een interessant artikel hierover:

Mijn geboorteverhaal

Ik wil jullie graag vertellen over mijn geboorte. En daarmee wil ik jullie vooral meenemen in MIJN geboorteverhaal. Eerst vertel ik het verhaal wat mijn ouders aan mij verteld hebben. Daarna neem ik je mee in mijn eigen verhaal, hoe ik als baby alles ervaren heb.

De zwangerschap en geboorte van Astrid

“Toen mijn moeder een zwangerschapstest deed, en merkte dat ze zwanger was, was ze heel blij. Gelukkig dat een tweede kindje hun gegund was. Rond de 8e week kreeg mijn moeder een bloeding, waar ze erg van schrok. Na controle in het ziekenhuis bleek dat er niets aan de hand was. Ze was nog zwanger. De eerste weken daarna was er wel veel angst bij haar.

Omdat bij de geboorte van mijn vader, lang geleden, zijn moeder is overleden, was het voor hun erg logisch dat de bevalling in het ziekenhuis moest plaatsvinden.
Een maand voor de uitgerekende datum, kreeg mijn moeder weeën. In het ziekenhuis aangekomen werd hun verteld dat er niet één maar twee baby’s op komst waren. Dat was behoorlijk schrikken. Bij de geboorte van hun eerste kindje, werd dit ook verteld, en dat was er uiteindelijk maar een. Dus het zal er nu ook wel een zijn.

Toen de bevalling begon, werd ik geboren. En ja hoor.. mijn broertje kwam nog achter mij aan. Omdat hij meer medische hulp nodig had als ik, ben ik opzij gelegd en ging alle aandacht naar hem toe.

We mochten heel kort even bij onze moeder zijn en daarna zijn we snel naar een couveuse afdeling gebracht waar we ieder in onze eigen couveuse kwamen liggen. Mijn moeder kreeg kort na onze bevalling de bibberkoorts en nierbekken ontsteking en moest in bed blijven liggen. Wij, ieder in onze eigen couveuse, hebben haar eenmaal gezien, voor het raam, na vijf dagen. Borstvoeding was dus helaas ook niet mogelijk. Op dag 12 was het feest, toen mocht mijn moeder ons eindelijk vasthouden. En toen zagen we ook voor het eerst ons oudste zusje, die toen 2 jaar was.

Na 3 weken mocht ik naar een gewone afdeling en na nog een paar weken zag ik mijn broertje daar ook weer. “

Dit verhaal is het verhaal van mijn geboorte. Hieronder vertel ik je mijn echte verhaal vertellen.

Mijn zwangerschap en geboorte

“Mijn mama en papa willen graag een tweede kindje. Wat zullen ze opkijken als ik niet alleen ben, maar er nog een broertje en zusje meer in de buik zitten. Ik ga samen met mijn broer-eitje en zus-eitje via die lange gang, op weg naar de baarmoeder. We hebben er zin in, samen dit avontuur aan te gaan. Als we in de baarmoeder aankomen nestelen we ons lekker in.

Op de dag dat mijn mama en papa erachter komen dat ze zwanger zijn, zit ik te popelen. Ben zo benieuwd naar hun reactie als blijkt dat er niet één maar drie baby’tjes zijn! Alsof er niet één, maar drie verrassingen uit de kadobox springen.

Daar gaan we. Ze hebben een zwangerschapstest gedaan en weten dat ze zwanger zijn. Maar.. huh, hallo, wacht, ik ben er ook! Zien jullie mij niet? Hoezo één baby? En ik dan? Hoe kan dit nou? Ze weten niet dat ik er ook ben. En dat mijn zusje er ook is. Ze zien alleen mijn broertje. Oh mijn god, wat moet ik nu doen? Ik voel paniek.

Rond de 8e week hoor ik mijn zusje niet meer naast me. Haar hartslag is weg. Ik voel haar aanwezigheid wel, maar het is anders. Ik voel dat ze koud is en een raar gevoel achterlaat. Ze gaat bij ons vandaan. Ik wil helemaal geen afscheid van haar nemen! Het doet pijn, verdriet, schok, boos. Hoe kan dit nou? We zijn met z’n 3-en, we horen bij elkaar, we zijn een 3-eenheid!

Dit trek ik niet. Wat een verdriet. Zonder mijn zusje. En mijn mama weet van niets. Denkt zelfs nog steeds dat mijn broertje alleen is. Ze moest eens weten wat hier allemaal gebeurd. Hoe kun je dit eigenlijk niet weten? Hoe kun je mij nou niet zien? Ik zit in je buik. Wat word ik hier verdrietig van. En ik voel me ook boos. Mama, ik zit in jouw buik, hoe kun je me niet voelen?

De hele zwangerschap zit ik te wachten op een aai, een begroeting, liefde. Maar helaas, ze zien me nog steeds niet. Wat gebeurt hier toch allemaal. Ik voel me helemaal niet veilig. Ik zit wel samen met mijn broertje maar voel me heel alleen. Ze zien me gewoon niet.

Een maand eerder dan mijn mama verwacht willen wij geboren worden. Ik wil me laten zien. Eindelijk! Ik wil als eerste geboren worden. Oh wacht, er wordt een foto gemaakt. Oh fijn, eindelijk wordt ze verteld dat ik ook in de buik zit. Hoezo? Geloven jullie het niet? Maar de dokter zegt het toch! We zijn met z’n tweeën!

Surprise! Hi mama! Hi papa! Jullie hadden mij nog niet gezien, maar ik zat ook in je buik! Wacht.. nee, Nee, niet mij opzij leggen. Ik wil bij mama zijn. Waarom leggen jullie me niet bij mama! Stop, ik wil terug naar mama!

Eindelijk geboren, eindelijk zien ze me, en nu lig ik hier. Helemaal alleen in een couveuse. Ik voel dat mijn broertje naast me in een andere couveuse ligt. Wat zou het fijn zijn om bij hem te liggen. Verdorie, waarom lig ik niet bij hem. En waar is mijn mama eigenlijk? Wat voel ik me boos, verdrietig, verlaten, weer alleen.

Na een paar dagen zie ik mijn mama, daar bij de raam. Ze ligt in een bed en zwaait naar me. Fijn, maar ik wil dat je me vasthoudt, tegen je aanhoudt. Nee, wacht, niet weer weggaan! Ik heb je nodig. Ik ben er ook!

12 lange dagen later pakt de zuster mij op en word ik ergens mee naartoe genomen. Ja! Mama! Ik lig bij mama! En daar is papa ook! En kijk, mijn grote zus. Samen met mijn broertje liggen we eindelijk bij mama.”

Dat is een hele andere beleving die je als baby meemaakt van je geboorteverhaal, of niet?

Weet jij hoe jouw start is geweest als baby?